Η Πελοπόννησος είναι η μεγαλύτερη χερσόνησος της Ελλάδας, και ένα από τα εννέα γεωγραφικά της διαμερίσματα. Πληθυσμός: 1,1 εκατ. (2011)
Η Φωτό Μου

Καθημερινά... με τον Πάνο Αϊβαλή // Επικοινωνία στο email: kepeme@gmail.com

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

....................... "Η εξουσία χαρίζει τα αγαθά της μόνο σε όσους επιθυμούν να την υπηρετήσουν". Μιχ. Σπέγγος

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει.

Bertolt Brecht, 1898-1956, Γερμανός συγγραφέας

"Χαίρε Ω Χαίρε Ελευθερία" Δ. Σολωμός

Σάββατο 17 Φεβρουαρίου 2018

ΜΙΑ ΑΠΟΚΡΙΑ ΤΟΥ 1958 ΣΤΗ ΣΠΑΡΤΗ !!

         ΜΙΑ ΑΠΟΚΡΙΑ ΤΟΥ 1958      

Κάτι λίγα χρόνια είχαν έρθει στη Σπάρτη απ' τα χωριά της Γορτυνίας. Ένα μικρό πλινθόκτιστο σπιτάκι στέγασε μιαν αγάπη χρόνων που πέρασε ανταριασμένα πελάγη ως να βρει λιμάνι. Στα 1958 εγώ ήμουν 4 χρόνων και ο αδερφός μου ο Γιάννης γεννησάρικο μωρό. Ο πατέρας στην καθημερινή σκληρή δουλειά στην οικοδομή κι όπου αλλού μπόραγε και η μάνα στο σπίτι να κρατάει τιμόνι στο σαπιοκάραβο. Φτώχεια αλλά και αγάπη και ζεστασιά και απόφαση να τα βγάλουν πέρα με όποιον καιρό. Τις αποκριές ο πατέρας μου (ο Πανάγος ο "Σερέτης" από Δόξα - Βρετεμπούγα Γορτυνίας) έβαζε τα καλά του, στολιζότανε και η μάνα μου και βγαίνανε ζευγάρι στον "κήπο" μας στο πίσω μέρος του σπιτιού. Δεν άντεχε την κλεισούρα ο πατέρας μου. Του 'φερνε στεναχώρια να βλέπει τοίχους και ταβάνια. Ίσως ήτανε που από μικρός ήτανε έξω , με τα μπουλούκια των μαστόρων, ίσως ήτανε που βρέθηκε στο "βουνό" κι έμαθε στη λευτεριά του αέρα και του ουρανού, ίσως τον είχεν πνίξει η Μακρόνησος και τα σίδερα της φυλακής , ίσως ήτανε όλα μαζί.
Πάντως αποκριές μέσα στο σπίτι δεν ήθελε ούτε να τις ακούει . Εκεί στον κήπο, λοιπόν, ο πατέρας μου έβαζε κάτω ένα κασόνι κι απάνω του το γραμμόφωνο, το "βαλιτσάκι" του, όπως το έλεγε. Έστρωνε παραδίπλα τραπέζι η μάνα μου με το καλό, το λευκό τραπεζομάντιλο της προίκας της, έβαζε πάνω και μια μπουκάλα κρασί και ό,τι μεζέ είχε το φτωχικό της. Κι ύστερα ο Πανάγος ο Σερέτης κούρντιζε το γραμμόφωνο, έβαζε πάνω τις πλάκες, κατέβαζε πάνω στις αυλακιές τη βελόνα και γέμιζε η πλάση με τα ωραία τραγούδια της αποκριάς "λεμονάκι μυρωδάτο", "Κίνησε η Γερακίνα", Σελήμπεη μπεόπουλο"... αλλά και τις πενιές του Τσιτσάνη και των άλλων "Συννεφιασμένη Κυριακή" , "Όταν θα λάβεις αυτό το γράμμα" , "θ' ανέβω και θα τραγουδήσω στο πιο ψηλότερο βουνό"... και χόρευε ο πατέρας μου κρατώντας απ' το μαντίλι το άσπρο τη μάνα μου κι από πίσω εγώ και οι συγγενείς και οι γειτόνοι που καλεσμένοι απ' τα τραγούδια μαζεύονταν στη μικρή μας την αυλή. Τα ζεϊμπέκικα όμως ήταν υπόθεση ατομική του Πανάγου του Σερέτη.Τότε μέριαζαν όλοι στην άκρη κι αυτός κάρφωνε τα μάτια του στη γη, σήκωνε τα χέρια του σαν φτερούγες αϊτού που ετοιμάζεται να πετάξει ψηλά κι ύστερα με μικρά "μεθυσμένα" βήματα έφερνε τις στροφές του, χτύπαγε τα πόδια στο χώμα λες και πατούσε κάτω τα στοιχειά της ζωής του, κάπου κάπου έσκυβε και σκαμπίλιζε το χώμα με την καλή και την ανάποδη του χεριού και μετά ορθωνόταν ξανά και θριαμβικά χτύπαγε με το χέρι το πίσω μέρος από το παπούτσι του το μαύρο. Σ' όλη μου τη ζωή μέχρι τώρα δεν έχω δει ποτέ άντρα να χορεύει τέτοιο ζεϊμπέκικο κι ούτε κι εγώ έχω τολμήσει ποτέ να το χορέψω . 

Μετά καθονταν όλοι στις ψάθινες καρέκλες γύρω από το τραπέζι τσίμπαγαν κάνα μεζέ , έπιναν κρασί πολύ , τραγούδαγαν, ξαναχόρευαν, έπιναν πάλι, τραγούδαγαν ξανά μαζί με το γραμμόφωνο, στράγγιζαν μέχρι γουλιά τη νταμιτζάνα με το κρασί και χώριζαν αργά το απόγευμα, μεθυσμένοι και χαρούμενοι γιατί η ζωή όσο κι αν πάσχιζε δεν μπόραγε να τους σβήσει τη φλόγα που έκαιγε στην καρδιά τους, τη λάμψη από τα μάτια και το χαμόγελο του όνειρου απ' τα χείλη.
ΚΑΛΕΣ ΑΠΟΚΡΙΕΣ , ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ! ΝΑ 'ΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ !
ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ !

1 σχόλιο:

ΓΙΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ